Η Σελίδα σας (Νοέμβριος 2020)
Posted by estiator at 11 November, at 11 : 08 AM Print
Photo: Panagiotis Peikidis – Boulis Cafe, Astoria, NY 
Midnight Ice Cruising to the Disko Bay, Greenland Photo: Yiannis Pavlis (Williams Restaurant, Easton, PA).
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΟΔΥΘΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;…
Πως μπορούμε να υποδυθούμε πραγματικότητα;… O έρωτας που ήξερε να γίνεται πότε ισχυρισμός και πότε διαπίστωση, ΄κείνος μάνα που μου σκάβε τον τάφο, και τι θα ‘βάζαν τάχα μέσα, η ψυχή είναι που τα κάνει όλα και σαν ψοφάει κανείς δεν ξέρει. Κούραση… κείνη που περιφέρετε αιώνες περιμένοντας την σειρά της να πεταχτεί απ’ την μήτρα… και σαν γίνει σάρκα, υπακούει στον πόνο που σκάβει σαν δαιμονισμένος μέσα πληγές, τι να μαζέψεις… αδιάπτωτος σου έφερνε τον γκρεμό στο πιάτο, ήθελες δεν ήθελες θα κατάπινες το μεγαλύτερο τσιγάρο, πέντε τα ξημερώματα. Χμ… Γέννα, ποια; Όσο μάζευα τόσο έσερνα, και όταν πέταγα το πτώμα στο κρεβάτι, πενήντα πέντε κιλά, και διακόσια χρόνια. Είναι να μην κοιτάξεις μέσα και ο άλλος λέει “κοπελιά”, δεν βαριέσαι δεν ξέρουν τι λένε… Ας ήταν… να μην ανοίξω μόνο το στόμα, σαν πεταχτούν από εκεί μέσα πράγματα, δεν θα τα χωράει η γη και ποιος έχει όρεξη να μαζεύει…. μαυρίλα. Έρωτας. Ψυχασθενικός σύνδρομος στα χρόνια του ανθρώπου. Αυτός ήξερε να πονάει, τάχα γιατί; Ο δείχτης γινόταν στάχτη και η στροφή τρία χιλιόμετρα, πετρέλαιο και ιώδιο, μπαμπάκι στις πληγές. Τι πονούσε πιο πολύ; Αδιαχείριστα πλέον, μάζευε κάτω από τα μάτια και σαν πλησίαζες να δεις, δεν ήξερες κολύμπι, τι σου φταίω εγώ. Σε αγάπησα. Και σαν στάθηκες στο παράθυρο μου, είπες πως ήσουν πουλί, και εγώ σου είπα, μα και εγώ δεν ήμουν άνθρωπος, ήμουν κάτι άλλο. Με ποδοπατάνε οι λέξεις και σηκώνομαι σαν από τροχαίο να πάω κάπου, όπου και να με ρίξω πάλι πονάω και θυμήθηκα το σκαμμένο χώμα. Μα πως, αφού δεν λογάριαζα τι είμαι… άλλωστε πως σταματάει το αύριο των πεθαμένων. Έρωτας και αυτό που θα μείνει, κάτι μνημόσυνα, αφορισμένα και αδιαπίστωτα, στις στάχτες μέσα στο τασάκι.
Ιο Ουρανού
Φωτογραφία: Σπύρος Καρανίκας (Αγρίνιο) 
Φωτογραφία: Δημήτρης Λουζικιώτης, απ’ το λεύκωμά του «Άθως Θύραυλοι Στώμεν».
ΚΟΡΩΝΑ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
Θά ‘θελα να ‘μουν ένα πουλί
για να πετάξω στην σκεπή
και γρήγορα σαν αστραπή
να μπώ στο σπιτικό σου
να μοιραστώ και εγώ
τον πόνο τον δικό σου.
Αλλά ποιός άνθρωπος μπορεί
να φανταστεί και να σκεφτεί
τι έγραψε ο Θεός του.
Όμως εδώ σ’αυτή τη γη
υπάρχουν άνθρωποι κακοί
που δεν μπορούν καμμιά στιγμή
να ιδούν τον εαυτό τους
και γρήγορα σαν αστραπή
εσκόρπισαν όλοι μαζί
αυτή την άθλια καταστροφή.
Και η κορώνα η κακή
μας έβαλε στη φυλακή
και κυβερνάει σαν τρελή
να καταστρέψει όσους μπορεί
να κάνει το δικό της.
Παρακαλούμε το Θεό
Με όλη τη δύναμη του
Και όσο πιο γρήγορα μπορεί
Να σώσει το λαό του.
Χαρίκεια Ηλιοπούλου
Καθηγήτρια Ξένων Γλωσσών
Boynton Beach, Florida
ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ
Ποια σκιά σε κρύβει αστέρι μου;
Ποιος βοριάς σε πήρε αγέρι μου;
Ας κρατούσες πάλι
το χέρι μου.
Ποιου ουρανού, χάδι να πόθησες;
Και ποια γη, δάκρυ να πότισες;
Αν σε θέλω ακόμη
δε ρώτησες.
Μόνη σε ζητώ στις θάλασσες.
Στις στιγμές που δε λογάριασες.
Στα όνειρα που είχα
και τα βράδιασες.
Με την άνοιξη για φίλη μου,
ψάχνω να σε βρω Απρίλη μου,
να φιλήσεις πάλι,
τα χείλη μου.
Τζίνα Καλλίτση
Στιχουργός – Αθήνα
Η καινούργια αυτή στήλη, θα φιλοξενεί δικά σας έργα τέχνης, ζωγραφική, φωτογραφίες, ποιήματα (δαχτυλογραφημένα) και εικαστικά. Παρακαλούμε αποστείλατε υλικό στο email μας estiator@estiator.com για την στήλη “Η ΣΕΛΙΔΑ ΣΑΣ“.
