Ποίηση Αναγνωστών-Συνεργατών
Posted by estiator at 6 September, at 07 : 53 AM Print
ΣΕΙΡΗΝΕΣ
Στα χρόνια μου τα άγουρα,
μόνη μετρούσα τ’ άστρα
και τα φουγάρα κοίταζα
στα πλοία της γραμμής.
Και στον καπνό που κύκλωνε
του νου μου τα ουράνια,
φώναζα την ευχή μου
να μ’ έπαιρναν μαζί.
Σειρήνες, το τραγούδι σας
χιλιάδες χρόνια ακούω.
Μια νότα μόνο, μια χορδή,
σα φάρος στη νυχτιά,
κι εγώ καράβι να περνώ,
μέσα από Συμπληγάδες
μ’ όσα μου παραγγείλατε,
αγέρι στα πανιά.
Μα τώρα που μεγάλωσα
πάλι κοιτώ τ’ αστέρια
και με τα χέρια μου τα δυο
που ανοίγω σα φτερά,
να ταξιδέψω θέλησα,
μα είναι τα πλοία φευγάτα
και μόνη έχω απομείνει
ναυάγιο στη στεριά.
Τζίνα Καλλίτση
“ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΟΝΟ”
…Έπεσες στην αγκαλιά του σαν από πάντα, θαρρείς πως όλα συνωμότησαν δεκαετίες τώρα για τούτον τον άντρα, πως γεννήθηκες σε μια διασταύρωση ‘κει που τούτο το σύμπαν έριχνε κλήρους και το κάρμα ψιθύριζε δαιμονικά στα αυτιά πως υπάρχουμε όλοι προσδιορισμένα και αναπόφευκτα για κάποιον έρωτα μεγάλο, που ακατάλληλα ίσως αλλά και ανήξερα, θα περάσει εμπρός μας και μη μπορώντας αλλιώς θα ρίξουμε επάνω τις ψυχές μας. Λες να αρπάξουμε τη μεγαλύτερη αυταπάτη, αγνοώντας το μέλλον της ή την πιο ξεκάθαρη αγάπη, εκείνη που γεννάει το θάνατο και τον κάνει δικό της, εκείνη που εθελοντικά αγνοεί την κάθε αλήθεια, που πραγματεύεται με τα μάτια την πιο σιωπηλή λέξη, αλλά το δυνατότερο που μπορείς να δώσεις. Την σιωπηλότερη ευτυχία.
Έβλεπα στο σκοτάδι, πεσμένη στο κορμί σου, την μεγαλύτερη αδυναμία μου να αποσύρεται στο σύμπαν, τον φόβο μου να κρέμεται στο χέρι σου, έτοιμο να τον πετάξεις μακριά, τα απίθανα να στολίζονται δίπλα σου, να μετουσιώνονται, εκείνα που δεκαετίες κατακόρυφα, κυνικά, έριχναν τις πιο βαριές άγκυρες του κόσμου και δεν με πήγαιναν πιο πέρα. Και ύστερα στο ημίφως παραλογιζόμουν, έσερνα το χέρι μου στο πρόσωπο σου και ήξερα, την επομένη θα ήμουν το πιο αδύναμο πλάσμα στη γη, εσύ ησύχαζες δίπλα μου και εγώ χανόμουν, έτσι τρώγεται ο άνθρωπος, που σαν νεκρός προσφέρεται για να ζήσουν οι άλλοι, ας ήταν αφού ήμασταν μαζί. Ήταν σχεδόν ευτυχία… μα τι να την κάνεις, εκεί γίνονται μόνο τα ίδια. Είπαμε πολλά, μα η φωνή εκεί, δεν έλεγε να πάει για ύπνο. Τι θα μείνει από εμένα πια, και το πρωί έβρισκα ένα πτώμα στο κρεβάτι, που πολύ μου έμοιαζε…
Βασιλική
ΚΟΡΩΝΟΙΟΣ
2020 ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ
ΕΤΟΥΤΗ εδώ η άνοιξη αυτό το καλοκαίρι
δεν είναι σαν το περσινό δεν ξέρω τι θα φέρει.
Τότε κοπέλες χόρευαν σε γάμους σε πλατείες
και οι γονείς τους χαίρονταν αξέχαστες μαγείες.
Γιατί είναι οι δρόμοι έρημοι, άδειες και οι πλατείες
και οι άτυχες οι πόλεις μας νεκρές μας Πολιτείες;
Γιατί μητέρα έχασες το γέλιο, τη μιλιά σου
το λαμπερό το πρόσωπο και τη γλυκιά ματιά σου;
Τι να σας πω παιδάκια μου, χρυσά μου παλικάρια
τώρα μας ήρθε ο ιός, μας έκανε ρημάδια.
Ήλιος δεν λάμπει άλλο πια σ΄ ανατολή και δύση
γιατί ήρθε ο ιός, μας έφερε την κρίση.
Σ’ αυτόν εδώ τον πόλεμο είμαστε όλοι ίσοι
πλούτη, θρησκεία και φυλή, στον κόσμο και στη φύση.
Τι κι αν είσαι Αμερικανός, Ρώσος, Κινέζος, Γάλλος
στην ίδια μοίρα είμαστε Έλληνες, Πορτογάλος.
Του κόσμου όλοι οι Ταγοί καθίστε μονιασμένοι
να βρείτε φάρμακο καλό γιατί ιός προσμένει.
Ο διάβολος εξύπνησε, τον χάροντα προστάζει
να πάρει το δρεπάνι του και τ’ άλογο καλπάζει.
Τώρα χορεύει ο χάροντας σε μαρμαρένια αλώνια
με γέρους και μ’ ανήμπορους την μάχη του αιώνα.
Άκου και συ ρε χάροντα, ποτέ δεν θα μπορέσεις
να καταστρέψεις τον ντουνιά, θηλιά θε να φορέσεις.
Μαύρε αλήτη χάροντα, διαβόλου το τσιράκι
ποτέ σου δεν θ’ αξιωθείς να πάρεις το “κονάκι”.
Η φρίκη και ο θάνατος, η κόλαση του Δάντη
τυλίγει στα σπίτια μας, μας ήρθε σαν τον φάντη.
Στο σπίτι όλοι μένουμε, σφικτά αμπαρωμένη
απ’ τον αόρατο ιό, πολύ δυστυχισμένοι.
Μένουμε όλοι σπίτι μας μακριά από την νόσο
για να χαρούμε την ζωή, πληρώνω όσο κι όσο.
Γιατί Ρηνούλα έμεινες στο σπίτι σου κλεισμένη
και είναι η καρδούλα σου βαριά βαλαντωμένη;
Τι να σας πω παππούλη μου και σε γλυκιά γιαγιά μου
ήρθε ο κορωνοίος μου πήρε την χαρά μου.
Εγώ και η γυναίκα μου, μένουμε μες στο σπίτι
αναπολούμε τα παλιά, νιάτα, χαρές και λύπη.
Τώρα “κοπέλες” πολεμούν μαζί με τους γιατρούς μας
νυχθημερόν στα πόδια τους να σώσουν τους λαούς μας.
Προσεύχομαι εις στον Χριστό, στην Παναγιά Μαρία
να μας αξιώσει ο Θεός να βρούμε θεραπεία.
Κυριάκος Ανδριανόπουλος
New Brothers Deli, Peabody, PA
