Χιώτες και Μωραΐτες
Posted by estiator at 21 February, at 21 : 00 PM Print
Εύθυµος διάλογος πριν 76 χρόνια
Στο περιοδικό του εξωφύλλου µας, µε τον ίδιο τίτλο µε τον δικό µας, δηµοσιεύθηκε περιγραφή επίσηµου δείπνου του τότε συνδέσµου των Ελλήνων εστιατόρων, προδρόµου του σηµερινού Pan Gregorian. Μεταξύ άλλων, περιέχεται διάλογος του Μωραΐτη προέδρου του συνδέσµου Τσαρλς Μάνου και του Χιώτη εστιάτορα Ραλφ Καβίρη, που συναντήθηκαν στην αίθουσα αναµονής της χοροεσπερίδας του 1940. Ο διάλογός τους έχει ως εξής:
“Γεια σου αστέρι µου Ραλφ… γεια σου λεβέντη µου… ντερµπεντέρη µου…” είπεν ο Μάνος µε τονσυνήθη εύθυµον και ζωηρόν τρόπον που οµιλεί πάντοτε.
“Τί φταίµε ‘µεις οι Μωραΐτες που µας έκαµεν ο Θεός λεβέντες”, επρόσθεσε σφίγγων το χέρι του Καβίρη.
“Όχι φίλε µου! Δεν φταίει ο Θεός! Φταίτε σεις οι ίδιοι οι Μωραΐτες που δεν έχετε καθρέφτες! Αν είχατε καθρέφτες θα εβλέπατε τί είδους λεβέντες είσθε!…” απήντησεν ο Καβίρης γελών.
“Τί να τους κάµωµεν τους καθρέφτες βρε Χιώτη µου, που έχοµε κρυστάλλινα νερά πούναι εκατό φορές πιο λαµπερά από τους καθρέφτες!”
“Μα τα κρυστάλλινα νερά σας δείχνουν εκατό φορές πιο µεγάλους και πιο ώµορφους κι’ εκεί ακριβώς είναι η αυταπάτη!”
“Αστ’ αυτά βρε Χιώτη και πες µας τί έχει να δείξη η Χίος!”
“Η Χίος, φίλε µου, είναι το µυροβόλον άνθος του Λεβάντε. Έβγαλεν ένα Χιώτη, τον Ανδρέα Συγγρό, που γέµισε την Ελλάδα µε σχολεία, φυλακές και τελλοκοµεία για να σας σωφρονήση! Στην πατρίδα του όµως στην Χίο δεν έκαµεν ούτε φυλακές, ούτε τρελλοκοµεία, διότι όλοι οι χιώτες είµαστε ήσυχοι και γνωστικοί άνθρωποι.”
“Όχι φίλε µου Καβίρη! Δεν είν’ έτσι. Εγώ διάβασα κάποτε στον “Ρωµηό” του πατριώτη σου του Σουρή πούγραφε και συνιστούσε στον Συγγρό να µην κάµη στην Χίο τρελλοκοµείον, δότι άλλος λίγο άλλος πολύ, όλ’ οι Χιώτες είν’ τρελλοί και κατά συνέπειαν η Χίος ήτο αυτοµάτως ένα απέραντον τρελλοκοµείον!”
“Ναι, αλλά εγώ πάλι εδιάβασα κάποτε τον Σουρή πούδινε την εξής συµβουλή στον Συγγρό:
“Πατριώτη κύρ Ανδρέα Τρέξε χτίσε στον Μωρέα,
Πριν σ’ αδειάσουν τα ταµεία Εκατό τρελλοκοµεία…”
Κι’ έτσι έληξεν ο µεταξύ δύο φίλων Χιωτο-Μωραΐτικος ευθυµοπόλεµος.
Η άφιξη του Τούρκου Πρέσβυ
Στην ίδια έκδση του περιοδικού THE ESTIATOR του Μαΐου 1940, σηµειώνεται και το ακόλουθο περιοστατικό στο δείπνο του τότε συνδέσµου εστιατόρων. Η σχετική περιγραφή έχει ως εξής:
Ο πρόεδρος του Συνδέσµου των Ελλήνων Εστιατόρων κ. Charles Lewnes και ο επίτροπος του Δείπνου κ. Γεώγιος Πανάγος ευρίσκοντο εις την αίθουσαν από ενωρίς διά να επιβλέπουν επί των λεπτοµεριών. Στας 8:30 ακριβώς ενεφανίσθη προ της µεγάλης αιθούσης του Δείπνου του Χοτέλ Κοµµοντώρ ένας γηραλέος κύριος µε µίαν κυρίαν ντυµένοι µε επίσηµον περιβολήν δείπνου.
“Κύτταξε Τσάρλε τι θέλει αυτός ο κύριος κι’ ήλθε τόσο νωρίς, κι’ αρώτησέ τον αν έχει εισιτήρια”, είπεν ο Πανάγος.
“Αυτός φίλε µου θάναι Εγγλέζος για νά ‘ρθη στο λεπτό”, απήντησεν ο Λιούνης και επλησίασε τον αξιοπρεπή κύριον µε την κυρίαν του.
“Ήλθατε λίγο ‘νωρίς µίστερ”, του είπεν ο Λιούνης.
“Μπα! Είναι ‘νωρίς! Δεν πειράζει. Μπορούµε να περιµένωµεν”, απήνησεν ευγενώς ο άγνωστος κύριος.
“Είσθε αντιπρόσωπος από κανένα Business House ή µήπως είσθε restaurant man?”, ηρώτησεν ο Λιούνης µε περιέργειαν.
“Όχι! Είµαι ο πρεσβευτής της Τουρκίας µε την κυρίαν µου!!” απήντησεν ο αξιοπρεπής κύριος χαµογελών.
Ο Λιούνης τάχασεν αµέσως. “Ω! συγγνώµη εξοχώτατε!… υψηλότατε!… εντιµώτατε!… περάστε αποδώ µίστερ… εξοχώτατε!…” είπεν ο Λιούνης σαστισµένος και συνώδευσε τον κ. πρεσβευτήν και την κυρίαν του εις ιδιαιτέραν αίθουσαν αναµονής, όπου των προσέφερε κοκταίλς µε βαθυτάτην εκδήλωσιν φιλοξενίας. Σε λίγα λεπτά ο Λιούνης επανεύρε την ψυχραιµίαν του και συνωµιλούσε µε τον πρεσβευτήν σαν δυο καλοί φίλοι.
“Είσθε δικηγόρος;” ηρώτησεν ο πρεσβευτής τον Λιούνη.
“Όχι! Είµαι εστιάτωρ και πρόεδρος του Συνδέσµου των Εστιατόρων και χαίρω πολύ που µας ετιµήσατε”, απήντησεν ο Λιούνης.
“Και τί εργασία εκάνατε στην πατρίδα;” ηρώτησεν ο πρεσβευτής.
“Στην πατρίδα ήµουνα τσοµπανόπαιδο”, απήντησεν ο Λιούνης µε απλότητα αρχοντανθρώπου που θεωρεί τιµητικά όλα τα επαγγέλµατα.
“Μπα! Τσοµπανόπαιδο! Μπράβο! Αυτό φίλε µου είναι προς τιµήν σου”, απήντησεν ο Τούρκος πρεσβευτής και εξηκολούθησε συνοµιλών µε τον Λιούνη φιλικώτατα. Καθ’ όλον αυτό το διάστηµα, ο Πανάγος είχε σταθεί πίσω από µια κολώνα κι’ ελιγώθηκε στα γέλοια για την απρόοπτον ταραχήν του Λιούνη. Μετά παρέλευσιν ολίγης ώρας ήλθεν ο γράφων και ηύρε τον Λιούνη και τον Πανάγο να γελούν και να συζητού περί τιτλολογίας.
“Έλα ‘δω βρε χριστιανέ µου! Ο Τούρκος πρεσβευτής µε την κυρία του είν’ εδώ. Πάµε να των κάνης συντροφιά γιατί εγώ ίδρωσα και ξανάδρωσα κι’ εµπέρδεψα όλους τους τίτλους του κόσµου και θαρρώ πως τους έκαµα κεραµιδαριό! Δεν µου λες, πώς έπρεπα να του µιλήσω, γιατί ο Πανάγος µου λέγει πως έπρεπε να τον πω εφέντη;” ηρώτησεν ο Λιούνης γελών.
Mister Ambassador µου φαίνεται πως είναι αρκετόν”, απήντησεν ο γράφων. “Μαζή µε όλα τον είπα και µίστερ κι’ έτσι είµαι εν τάξει”, είπεν ο Λιούνης ικανοποιηµένος κι’ ακόµα γελά ο ίδιος διηγούµενος το επεισόδιον, ενώ ο επίσηµος ξένος έµεινε κατενθουσιασµένος µε τας περιποιήσεις και την ευχάριστον συντροφιά του.
